Անհասկանալի է ու դատապարտելի

Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանի աղմկահարույց նամակը, ուղղված Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին, ՀՀ ԳԱԱ արևելագիտության ինստիտուտի տնօրեն ՌՈՒԲԵՆ ՍԱՖՐԱՍՏՅԱՆԻ բնորոշմամբ` անհասկանալի է ու դատապարտելի. «Պարզ է, որ պարտադրված քայլ էր, բայց նա իր մեջ պետք է ուժ գտներ գոնե լռելու: Մենք ունենք ուրիշ օրինակներ, երբ հայ պատրիարքները Թուրքիայում կարողացել են նման առավել մեծ ճնշումների պայմաններում իրենց հեղինակությունը գետնով չտալ, օրինակ, Շնորհք Գալուստյանը, ով, չնայած պետական ճնշմանը, երբ խոսքն ազգային խնդիրներին էր վերաբերում, կարողանում էր գոնե լռել»:

Գուցե ոչ թե պարտադրված, այլ համաձայնեցվա՞ծ քայլ էր: Աթեշյանը պաշտոնը երկարաձգելու խնդիր ունի, ազգասիրությամբ էլ աչքի չի ընկնում: Մեր այս դիտարկմանն անդրադառնալով՝ Ռուբեն Սաֆրաստյանն ասաց, որ չի ուզում անձնավորել, մանավանդ որ անձամբ չի ճանաչում փոխանորդին: «Ի՞նչ խնդիր էր լուծում Էրդողանն այս նամակով, սա միջազգային հանրությանն ուղղված հաղորդագրությո՞ւն էր» հարցին ի պատասխան ասաց, որ դա Թուրքիայի սովորական գործելակերպն է: Նման դեպքերում թուրքական իշխանությունները պարտադրում են, որ հայ համայնքի կարևոր ներկայացուցիչները այնպիսի հայտարարություններ անեն, որոնք պաշտպանում են թուրքական պաշտոնական մոտեցումը: Արևելագետը նշեց, որ Թուրքիայում կա վախի մթնոլորտ, բայց վերջին շրջանում ազատ արտահայտվելու հնարավորություններն ավելի են մեծացել:

«Դա, իհարկե, առաջին հերթին կապված է Հրանտ Դինքի դիրքորոշման հետ, ով չէր վախենում ձայն բարձրացնելուց, բայց մենք տեսանք, թե նրա հետ ինչ տեղի ունեցավ: Թուրքական պետության ամենածայրահեղ շրջանակները որոշեցին նրան ֆիզիկապես ոչնչացնել, լռեցնել` ոչնչացնելով: Վախի մթնոլորտը միշտ կա: Սա Թուրքիայի սովորական գործելակերպն է, միշտ եղել է, կա ու դեռ կլինի»:

Նկատեցինք, որ փոխանորդն իր ազգադավ հայտարարություններն արել է հայ համայնքի անունից, ինչն ավելի է սրում պատկերը: «Այո, բայց մենք ունենք նաև «Ակօս» շաբաթաթերթի օրինակը,- ասաց Ռուբեն Սաֆրաստյանը:- Պետք է գնահատենք այն, որ համայնքի, կամ համայնքի մի հատվածի ձայնը հանդիսացող թերթը կարողացավ հստակ գնահատական տալ Աթեշյանին: Դա պետք է անպայման բարձր գնահատել»: «Մեր կողմից պե՞տք է արձագանք լինի» հարցն առաջարկեց ուղղել արտգործնախարարությանը:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ